Bij de Volkskrant hebben ze een nieuwe columniste. Ene Hayat, een Marokkaanse. En anoniem, want werk en zo.
Toen [zij] met me meeliep naar de lift, vertelde ze terloops over haar 11-jarige zoontje. Bij hem in het voetbalteam zit een Marokkaans jongetje, Ibrahim. Iedereen ergert zich altijd aan hem, want Ibrahim komt vaak te laat of hij komt gewoon helemaal niet. En dan laat hij dat niet eens netjes van tevoren weten.
Sommige ouders hebben al geopperd dat Ibrahim uit het team moet worden gezet, want dat eindeloze wachten op dat kind schiet natuurlijk niet op. Zijn eigen ouders komen trouwens nooit op de club, dus daar kunnen ze het niet mee bespreken. [Ze] vertelt dat ze zich na ons gesprek ineens realiseert dat Ibrahim misschien thuis alles zelf moet doen, zoals ik dat vroeger ook deed. Ibrahim is niet irritant, hij is gewoon een 10-jarig jochie dat lekker in z’n bed blijft liggen als niemand hem wakker maakt. Net als haar eigen zoontje zou doen.
Tja. En dus?
Ouders en voetbalouders
Laat ik eerst maar eens dit stukje over deze ‘Ibrahim’ uit elkaar halen.
Een ding is in ieder geval zeker: Jongetjes van 11 willen altijd en overal voetballen. Liefst 24 per dag, 7 dagen per week. Dat willen ze nog liever dan xboxen, youtube filmpjes kijken of snoep kopen. ’s Ochtends voor school, in de pauze en na school weer op het schoolplein. Daarmee wordt dat verhaaltje dat Ibrahim in z’n bed blijft liggen wel heel onwaarschijnlijk. Plus natuurlijk dat de trainingen ’s avonds zijn: Dan ligt Ibrahim helemaal niet in bed. Komt ‘ie niet op de wedstrijd: Ook prima, dan hoeft er minder gewisseld te worden.
Elk team heeft regels over wat er gebeurd als je te laat komt of je niet afmeldt. Die zijn simpel: Wie te laat is staat zaterdags eerste reserve -zit je de helft van de wedstrijd aan de kant- en wie zich niet afmeldt speelt zaterdag al helemaal niet mee. Moet wel bij de wedstrijd komen -en in voetbalkleding op de bank zitten- maar mag je niet spelen. Doe je dat ook niet dan hoef je de komende week ook niet te trainen -maar moet je ook weer wel komen- en sta je de zaterdag erop weer er naast. Elke coach begint met deze regel. Ieder voetballertje weet dat heel precies.
Maar zelfs dan nog. De nummer 1 regel van elke voetbalclub is dat kinderen door hun ouders opgevoed moeten worden. Niet door de club, niet door de trainer en al helemaal niet door andere ouders. Een voetbalclub kan er niet aan beginnen om kinderen die zich niet aan de afspraken kunnen houden op te gaan voeden. Daar heeft ze ook de capaciteiten niet voor: Het zijn gewoon voetbalouders die daar twee keer per week op een veld staan, niet kinderpsychologen.
Iedere club heeft voor dit soort gevallen -en die komen relatief regelmatig voor- een afgesproken structuur hoe daar mee om te gaan: De pupillen-coördinator. Trainers & coaches zijn niet in staat om die op te lossen. En dan is dit nog een milde vorm, je hebt ook kinderen met ADHD, autisme en andere (ernstige) gedragsstoornissen. Of kinderen wiens ouders gescheiden zijn, kinderen die agressief zijn, kinderen die stelen etc. Die kinderen worden uit het team gehaald en evt. teruggezet naar het laagste team. Meestal gebeurt dat al bij de F’jes en de E’tjes, bij de D en hoger gebeurt het relatief weinig. Zo’n coördinator spreekt met de ouders -en niet met het kind- om duidelijk te maken dat het zo niet gaat. En als ouders dan niet op komen draven dan wordt het kind uit het team gezet en heeft het gewoon geen team meer. Daarom kun je je lidmaatschap ook per half jaar opzeggen en elke club stuurt de discussie ook altijd die kant op.
Een ding is in ieder geval zeker: Er is geen club die het zich kan permitteren om dit gedoe met Ibrahim door te laten etteren: Aan het eind van het jaar zegt de helft van het team zijn lidmaatschap op en worden ze lid bij een (Nederlandse) club waar het wel goed geregeld is: Niet teveel van die gastjes in je team, daar komt alleen maar rottigheid van. Je ziet dus ook een ‘white flight‘ uit de grote stad naar clubs in de randgemeentes. Clubs in de grote stad worden helemaal zwart of islamitisch met alle problemen van de grote stad erbij en sterven langzaam af.
Volkskrant
De Volkskrant is het PvdA huisblad. Dat is een moslimpartij, die zullen altijd wegkijken en knuffelen. Pus dat de Volkskrant een hele geschiedenis heeft van zelfverzonnen nieuws, tot en met de martelhoax en nep-ingezonden berichten en gefantaseerde namen aan toe.
Volgens die policor mag je in Nederland het beestje niet bij zijn naam noemen. En dat is echt een probleem. Ga maar na: Deze Ibrahim komt nauwelijks of te laat op de training, zou hij dan wel braaf naar school komen en zijn huiswerk maken? Zou zo’n jongen niet binnenkort zijn eerste inbraakje plegen, zijn eerste blank meisje aanranden of een eerste roofovervalletje plegen? Ieder normaal denkend mens ziet hier meteen zijn vooroordelen over Marokkanen bevestigd. En als zelfs Marokkanen dit gedrag als ‘normaal’ bestempelen, in hoeverre is dit dan een ‘vooroordeel’? Is dit niet een gevalletje Ali Modali? De statistieken van het CBS laten het in ieder geval glashard zien: Marokkanen staan in ieder kutlijstje boven aan en in ieder lijstje dat er toe doet onderaan.
Laat ik het maar hardop zeggen: Deze Hayat bestaat helemaal niet. Die is door de redactie verzonnen. Wordt elke week weer opgevoerd om maar vooral Nederlanders op hun plaats te blaffen. Zie je wel dat jullie allemaal smerige blanke racisten en islamofoben zijn? Jullie moeten gewoon je vuile nazi-bek houden en die lieve schattige Marokkaantjes met wat meer repsect behandelen! Opschuiven, vuile white privilege honden!
The Logic Free Zone 